Stelen met de ogen

 

Mijn creativiteit staat verplicht op een laag pitje, ik moet immers studeren. De drang is groot, de sociale controle groter. Zelf bij het bovenhalen van mijn hexagoondekentje om mijn avond in schoonheid af te sluiten, vraagt ons mama of ik niet moet studeren. Dus nu moet ik overleven op de afgewerkte creativiteit van ons mama. Gelukkig zijn die meestal wel voor mij.

Het begon met dit gesprekje:
Ik: ‘Mama, ik heb nog een nieuwe blouse nodig’
Mama: ‘Maar Zo-Ella, zou ge beter niet eerst in je kast kijken.’
Ik: ‘Heb ik gedaan, maar ik vind niks.’
Eigenlijk niet, gewoon eens de deur open en toe, maar zonder naar de achterste rijen te kijken.
Mama: ‘En die … ?’
Ze beschrijft bijna tot in detail enkele blouses uit mijn kast, samen met de combinaties waarin ik ze de voorbije 2 jaar regelmatig gedragen heb.
Ik: ‘Wacht, ik ga nog eens gaan kijken.’
Ik vind natuurlijk de blouses waar ze het over had. Ik pas de blouses en toon ze aan ons mama.
Mama: ‘Zie je wel, dat ze er nog lagen’
Ik: ‘Maar ze zijn te klein, als ik neer ga zitten ziet iedereen mijn rug, en als ik rechtsta komt mijn buik bloot’
Nee, ik ben niet preuts, ik heb het gewoon nogal vlug koud, en als je kleding omhoog kruipt dan heb je het nog sneller koud.
Mama: ‘Oekanda? Vorig jaar pasten ze nog’
Ik: ‘Ja mama, 2 jaar Leuven begint zijn tol te eisen zeker’
Niet dat ik veel vettigs eet, in 2 jaar tijd één keer de frituur binnengestapt, maar die drastische daling van lichaamsbeweging zal de boosdoender wel zijn.  Als je na 10 jaar bijna dagelijks 30 minuten fietsen (= 1 uur per dag) plots slecht vijf minuten moet wandelen naar de les, dan krijg je van die lovehandles en zware bovenbenen is de plaats. (en ook een grotere cupmaat, maar daar ben ik nog niet rouwig om)

En dus zitten we iets na de middag in de auto richting ‘Vlaanderens Koopcentrum’, om de kledingafdeling onveilig te maken. En daar vonden we het perfecte blousje, allé bijna perfect. Het modelleke , dat was perfect. Een mooie decolleté, en na het uitvoeren van enkele manoeuvres werd ook de lengte van de blouse goedgekeurd. Maar ook enkele mankementen, het stofje was 100% zijde, handwas volgens het etiketje, en de naden waren bijna tot niet afgewerkt, en de prijs was toch wel veel voor een simpel blouseke.

En wat doet ons mama, die koopt de blouse, neemt die mee naar huis, neemt het patroontje over en kijkt de details nog eens na, gaat binnen de termijn terug naar de winkel en ruilt de blouse om in iets voor zichzelf. En de twee weken erna werkt ze op regelmatige basis aan twee blousejes voor haar dochter.

Stofjes: Stoffenspektakel voorjaar 2011
Knoopjes: Veritas
Paars lintje: Veritas